O Σαμαράς και ο Νικολόπουλος

Από την ημέρα που αποχώρησε από την πρωθυπουργία ο Αντώνης Σαμαράς, ορισμένοι στενότατοι συνεργάτες του υποστήριζαν ότι ο πρόεδρος θα επιστρέψει… και η γη θα τρέμει. Ήταν σίγουροι δε πως η επιστροφή του θα αποτελούσε παλλαϊκό αίτημα και εθνική επιταγή. Όμως, τα χρόνια περνούσαν αργά αργά, βαριά βαριά, που λέει και το τραγούδι. Κυρίως όμως κυλούσαν βασανιστικά σιωπηλά. Λαϊκή εντολή επιστροφής δεν υπάρχει τουλάχιστον με όρους που αρμόζουν σε έναν πρώην πρωθυπουργό ο οποίος ομολογουμένως έδωσε σκληρή μάχη με τεράστιο πολιτικό κόστος κόντρα στον λαϊκισμό για να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ. Και επειδή δεν υπάρχει κανονικό αίτημα επιστροφής, ορισμένοι σκέφτηκαν να το “κατασκευάσουν”. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω με διαφορετικό τρόπο το… “αυθόρμητο” κείμενο των 91 “πεφωτισμένων” της δεξιάς decadence, πόνημα που παραπέμπει ευθέως στο πολιτικό μανιφέστο που ξετυλίγει κατά καιρούς ο Σαμαράς στα Πολεμικά Μουσεία παρουσία της Θάνου, του Νίκου Νικολόπουλου και άλλων.