Τα σχόλια για την Ανάσταση και τον Δήμαρχο Αιγίου και η “πληρωμένη” απάντηση από τον Γιώργο Φραγκονικολόπουλο

Μεγάλο Σάββατο βράδυ και το Αίγιο ζει – όπως κάθε χρόνο – τη δική του, θεσμικά οργανωμένη Ανάσταση. Η Μητρόπολη γεμάτη, οι κάμερες έτοιμες, οι τοπικοί παράγοντες στη θέση τους. Μια τελετουργία πιο προσεκτικά χορογραφημένη κι από πασχαλινή διαφήμιση. Κι όμως, κάτι έλειπε. Κάποιος, για την ακρίβεια. Ο Δήμαρχος.

Είναι πράγματι συγκλονιστικό. Ο δήμαρχος… τόλμησε να κάνει Ανάσταση στο χωριό του! Εκεί που μεγάλωσε, που έχει ρίζες, που πιθανότατα ζουν ακόμα άνθρωποι που τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα. Φανταστείτε την ασέβεια! Αντί να φορέσει το καθιερωμένο βλέμμα του «είμαι-εδώ-για-να-με-δουν» και να σταθεί στην πρώτη σειρά με τους υπόλοιπους αξιοσέβαστους εκπροσώπους του δημοσίου καθήκοντος, διάλεξε… αυθορμήτως.

Η απόφασή του να μην παραστεί στη Μητρόπολη, αλλά να γιορτάσει την Ανάσταση στο χωριό του, πυροδότησε την οργή των υπερασπιστών της τοπικής εθιμοτυπίας. «Δεν σεβάστηκε τον θεσμό», είπαν. «Δεν τον ξέρει κανείς», πρόσθεσαν. «Δεν έχει τη λαϊκή εντολή», συμπλήρωσαν με δραματικό τόνο, σαν να αποκάλυψαν κάποιο κοσμοϊστορικό σκάνδαλο.

Ας το πούμε ξεκάθαρα: ο δήμαρχος δεν εξελέγη με τη «λαϊκή ψήφο» του πρώτου γύρου – όπως προβλέπει η νομοθεσία – αλλά εξελέγη νομίμως, όπως ακριβώς ορίζει το θεσμικό πλαίσιο. Δεν χρειάζεται να σας αρέσει. Αλλά ο θεσμός δεν λειτουργεί με καφενειακές εγκρίσεις.

Η ουσία είναι άλλη. Ορισμένοι φαίνεται να θεωρούν ότι η αξία ενός δημάρχου κρίνεται με βάση τις παρουσίες του σε εκδηλώσεις και όχι με βάση το έργο του. Ότι το «φαίνεσθαι» υπερέχει του «πράττειν». Και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Αν η Ανάσταση στο χωριό θεωρείται μεγαλύτερη προσβολή από τα χρόνια απραξίας που πέρασαν πάνω από την Αιγιάλεια, τότε η συζήτηση δεν γίνεται για τον δήμαρχο, αλλά για εμάς τους ίδιους.

Αν η τοπική κοινωνία ενδιαφέρεται περισσότερο για το ποιος κρατά τη λαμπάδα δίπλα στον Μητροπολίτη και όχι για το ποιος διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα κοινά, τότε ας μην απορούμε που βρισκόμαστε διαρκώς μπροστά στα ίδια αδιέξοδα.

Ο θεσμός του δημάρχου δεν είναι διακοσμητικός. Ούτε τελετουργικός αλλά για να εργάζεται. Και τελικά, ίσως η πιο έντιμη πολιτική πράξη φέτος να ήταν αυτή η σιωπηλή απουσία από τη βιτρίνα.